به نام خدا

نقد بلاغی(Rhetorical Criticism)

نوشتۀ گِرِگ کَرِی (Greg Cary)

ترجمه خانم سیده فرناز اتحاد

بلاغت هنر تأثیر گذاشتن بر افراد و گروه ها برای باور، عمل، احساس و ارزش گذاری به شیوه های خاص است. نقد بلاغی بر این فرض است که نویسندگان یهودی و مسیحی باستان عموماً با این اهداف می نوشتند و آثار ادبی خود را بر این اساس شکل می دادند. تفسیر بلاغی به جای اینکه متون را اساساً به عنوان محل انباشت انگاره‌ها یا منبعی برای بازسازی تاریخی تلقی کند، آنها را به عنوان مداخلاتی پویا در زندگی گروه های مختلف اجتماعی مورد مطالعه قرار می‌دهد.

این مقاله چهار خط سیر تفسیر بلاغی را معرفی می کند: 1- مسیر مبتنی بر دسته‌بندی‌های بلاغت یونانی-رومی، 2- یک حرکت بین‌رشته‌ای که اغلب به‌عنوان تفسیر اجتماعی-بلاغی (یا SRI)[1]، 3- ادغام بلاغت معاصر و نظریه ادبی، 4- یک بلاغت عمومی که خود تفسیر را به عنوان یک کنش بلاغی تعبیر می‌کند[2]. با مدل‌سازی مشارکت‌های متمایز تحلیل بلاغی، برخوردی استقرایی از رساله به فیلمون ارائه می‌کند.

خط سیرها در نقد بلاغی

حرکت مدرن به سوی نقد بلاغی در دهه 1960 ظهور کرد، در دهه 1980 و 1990 شکوفا شد و در حال حاضر نیز ادامه دارد. اما تفسیر بلاغی متون مقدس از عصر هلنیستی[3] وجود داشته است.بسیاری از مفسران اولیه مسیحی و برخی یهودیان که در سنت بلاغی یونانی-رومی تحصیل کرده بودند، کتاب مقدس را بر اساس معیارهای بلاغی مورد مطالعه قرار می‌دادند. سنت بلاغی کلاسیک در دوره قرون وسطی ادامه یافت و در مفسران پیش از اصلاحات و دوره اصلاحات مانند اراسموس[4]، جان کالوین[5] و فیلیپ ملانچتون[6] منعکس شده است. گاهی دانشمندان قرن بیستم برای تفسیر متون عهد جدید به بلاغت کلاسیک روی می آورند.اما «چرخش بلاغی»، یک جنبش فرا رشته‌ای در سراسر علوم انسانی، علوم اجتماعی، و حتی علوم طبیعی، موجب درک تازه‌ای از ارزش زبان در عمل و ظرفیت آن برای شکل‌دهی به باور و رفتار شد. ظهور مجدد نقد بلاغی در دهه 1960 بر طراحی ادبی، به ویژه جنبه هنری آن، به جای قدرت متقاعدکنندگی آن تأکید داشت[7]. اما زمانی که دانشمندان کتاب مقدس و اندیشمندان بلاغت آن به کتاب های راهنمای بلاغت یونانی و لاتین بازگشتند، متوجه شدند که چگونه این منابع، ادبیات اولیه مسیحیت را روشن و واضح می‌سازد.

وابستگی افراطی به آثار کلاسیک

لورن پِرنو[8]، بلاغت را «یکی از ستون‌های تمدن یونانی-رومی» توصیف می‌کند که حاکی از آگاهی گسترده از فرهنگ بلاغی در میان مردم جوامع یونانی و لاتین زبان است[9].گونه­های بلاغی استاندارد در همه انواع ادبیات دوره باستان دیده می‌شود. خوشبختانه، محققان از منابع فراوانی برای درک بلاغت یونانی و لاتین برخوردارند: رساله‌های رسمی، کتاب‌های تمرین[10]، نوشته‌هایی درباره سخنرانان و سخنرانی‌های واقعی، و حتی سخنرانی‌های تخیلی. تکنیک های بلاغی کلاسیک زمینه ای آموزنده برای تفسیر بسیاری از ادبیات اولیه مسیحی فراهم می کند.

متداولترین کتاب­های راهنمای بلاغت، "رتوریک[11]" ارسطو، "د اینونتیونه[12]"، "د اوراتوره[13]" و "پارتیشیونه اوراتوریا[14]" از سیسرو، "موسسه سخنوری[15]" از کوئینتیلیان، و "رتوریکا آد هرنیوم[16]" ناشناسی که به سیسرو نسبت داده شده است، میباشند. در مورد مسائل سبک، دانشمندان معمولاً به "پوئتیکا[17]" ارسطو، همراه با "لانگینوس[18]، درباره­ی بلندمرتبه" و "سودو-دمتریوس[19]، درباره­ی سبک" ارجاع میدهند. منابع اصلی برای کتاب­های تمرین شامل آثار "آئلیوس تئون[20]"، "سودو-هرموژنس[21]"، "آفتونیوس سوفیست[22]"، "نیکولاس سوفیست[23]"، و دو رساله­ی قرن دوم یا سوم پیش از میلاد، "درباره­ی اختراع[24]" و "درباره­ی روش قدرتمندی[25]" می­باشند[26].نقد بلاغی در دوره نخستین عمدتاً به کتاب‌های راهنما توجه داشت، اما تحقیقات اخیر بر کتاب‌های تمرین تأکید می‌کند، زیرا این کتاب‌ها با دقت بیشتری فرهنگ رایجی را که نوشته‌های عهد جدید را شکل داده است[27]، منعکس می‌کنند.

در گذشته، سه گونه از بلاغت را شناسایی می کردند که هر کدام به موقعیت عمومی مناسب خود اختصاص داشت. بلاغت قضایی (یا پزشکی قانونی)[28] در درجه اول به دادگاه تعلق دارد و شامل موضوعاتی درباره واقعیت‌ها و عدالت است. این گونه از بلاغتبه طور کلی به رویدادهای گذشته می پردازد. جایگاه بلاغت مشورتی[29] در مجلس قانونگذاری است، جایی که شهروندان در مورد سودمندترین اقدام بحث می کنند. این گونه از بلاغت نظر به آینده دارد. بلاغت های اپیدیکتیک (یا تشریفاتی)[30] ممکن است در یک جشن یا تشییع جنازه رخ دهد و هدف آن ترویج یا ناامید کردن ارزش‌های خاصی مانند خوب و بد (فضیلت و رذیلت) یا افتخار و شرم است. از جهت مهم دیگر، این بلاغت از زمان فراتر می رود، زیرا این ارزش ها اموری ابدی تلقی می شوند. سخنرانی‌ها و سایر اسناد اغلب از مرزهای این گونه‌ها تجاوز می‌کنند، اما مطالعات حائز اهمیت، متون کتاب مقدس را با گونه‌های بلاغی خاص شناسایی کرده‌اند و آنها را منحصراً بر اساس همین معیار تفسیر کرده‌اند.

ارسطو به ویژه به قدرت منطقی بلاغت توجه داشت، روشی که گویندگان می‌توانند ادعای خود را «اثبات» کنند. او و دیگران بین برهان های غیر مصنوعی (غیر هنری) و مصنوعی (هنرمندانه) تمایز قائل شدند. یک دلیل غیرمصنوعی از مطالبی استفاده می‌کند که آماده ارائه هستند، مانند حقایق یک پرونده، اسناد، و شهادت پیشین. برهان های مصنوعی از ارتباط گیرنده می خواهد که مقایسه ها و تضادها را ابداع کند یا موضوعی را در یک بافتار بزرگتر قرار دهد. این تمایز مخصوصاً برای پولس مهم است، که اغلب خود را مشغول استدلال هایی می دید که احتمالاً برای مخاطبانش اموری برخلاف عقل سلیم بود.به عنوان مثال، پولس به شدت به ابراهیم، اولین فرد در عهد که ختنه شده، تکیه می کند تا استدلال کند که اعضای غیریهودی جامعه [مسیحی] دقیقاً با امتناع از ختنه، فرزندان ابراهیم می شوند (رومیان 4: 1- 25؛ غلاطیان 3: 6- 9). یکی از دلایلی که بسیاری از محققان بر این باورند که پولس نامه های شبانی (1 و 2 تیموتائوس، تیتوس) را ننوشته است، سطح پایین ابداع بلاغی آنهاست. نامه‌هایی که قطعا نوشته پولس است، برهان‌های مصنوعی بدیعی را ارائه می‌کنند، در حالی که نامه های شبانی بر آموزه‌های از قبل تثبیت شده تکیه دارند.

نظریه بلاغی سه گونه متقاعدسازی را ارائه می کند. ایتوس[31] به شخصیت گوینده و توانایی او برای نشان دادن خود به عنوان فردی که موضوع بحث را می داند، حسن نیت دارد و فضیلت را تجسم می بخشد، اشاره می کند. پاتوس[32] شامل تأثیر ارتباط بر مخاطب، به ویژه برانگیختن احساسات اوست. لوگوس[33] نیروی منطقی کنش گفتاری را توصیف می کند.اکثریت قریب به اتفاق نقد بلاغی کتاب مقدس به بررسی موضوعات لوگوس می پردازد، اما مفسران به ایتوس و پاتوس نیز توجه کرده اند.

مردم دوره باستان ساختارهای استانداردی را برای سخنرانی‌های عمومی پیشنهاد کرده اند. در باب تقسیم­بندی سخنوری[34]، سیسرو[35] چهار بخش را برای یک سخنرانی پیشنهاد می‌کند: روایت وضعیت[36]، برهان[37]، مقدمه[38] و نتیجه[39]. سیسرو روایت و برهان را به عنوان قلب گفتار مشخص می کند که با شروع و پایان گفتار با ایجاد رابطه بین گوینده و شنوندگان (ایتوس) و با ایجاد جذابیت های احساسی بر مخاطب تأثیر می گذارد (پاتوس).اما مردم دوره باستان دریافته بودند که هر موقعیتی منحصر به فرد است. به عنوان مثال، یک سخنرانی قضایی ممکن است شامل رد استدلال های ارائه شده و یا احتمالا ارائه شونده توسط طرف مخالف[40] باشد.

کتاب‌های راهنمای بلاغت و کتاب­های تمرین همچنین اجزای اصلی ترکیب‌بندی را فراهم می‌کنند. همانطور که گیتاریست ها پیشرفت موسیقی بلوز[41] خود را فرا می گیرند، دانش آموزان دوره باستان تکنیک های رایج بلاغی یا توپوس ها[42] را تمرین می کردند. دستور این توپوسها منابعی را فراهم می کرد که نویسندگان و سخنرانان می توانستند بداهه نوازی کنند[43]. اگرچه ارسطو یک رساله کامل را به موضوعات اختصاص داده است، متخصصان توپوس ها را به‌عنوان یک بعد دیریاب[44] از بلاغت باستان میشناسند[45].یک گوینده نیازی به اختراع توپوسها از ابتدا ندارد: بلکه دربرگیرنده موضوعات «قدیمی تثبیت شده و مختص یک فرهنگ» مانند ممکن و غیرممکن، مصلحت در مقابل دشوار، یا مقایسه بین کوچکتر و بزرگتر است (به ارسطو مراجعه کنید، Rhet. 2. 18-19).[46] مانند الگوهای رفتاری در رسانه های اجتماعی معاصر، توپوسها مقوله های آشنا را برای مقاصد بدیع تطبیق می دهند.

کتاب­های تمرین توصیه هایی را برای تفصیل ارائه می دهد، و لیستی از استراتژی هایی را تهیه می کند که یک اثر را شکل می دهد. یکی از این ابزارها chreiaاست، تصویر مختصری که ویژگی‌های متمایز یک قهرمان را نشان می‌دهد. اناجیل و اعمال رسولان تمایل دارند به سرعت از یک چنین صحنه ای به صحنه دیگر پرش کنند، ویژگی ای که  در زندگی نامه ها ی دوره باستان رواج دارد. اگر چه chreiaمختصر است، دانش‌آموزان تکنیک‌هایی را برای تفصیل آن یا در صورت لزوم متراکم کردن آن تمرین میکردند.به عنوان مثال، داستان‌های شفابخشی در عهد جدید یک ساختار اصلی دارند: بیشتر آنها بیان می‌کنند که شخص شفا یافته در گذشته چه رنج‌هایی را متحمل شده است و/یا واکنش عمومی به یک شفایابی معجزه‌آسا را به تصویر می‌کشند. نویسندگان کتاب مقدس اغلب آن عناصر مشترک را تغییر می دهند یا جزئیات را برای ارائه یک نقطه تأکید اضافه می کنند. برای مثال، زمانی که جذامی مرقس مطمئن نیست که عیسی مایل است او را پاک کند (مرقس 1 :40- 45) یا اینکه مرد نابینا برای شفای خود به دو لمس و مقداری بذاق دهان نیاز دارد (8: 22- 26).

نامه پولس به غلاطیان یک آزمایشگاه اولیه برای نقد بلاغی فراهم کرده است. هانس دیتر بتز[47]، غلاطیان را به عنوان «نامه مدافعه جویانه»، استفاده پولس از بلاغت قضایی برای دفاع از خدمت خود، تفسیر کرده است. بتز چارچوب نامه‌ای این متن را از بدنه استدلالات پولس جدا کرده و البته این دو عنصر را به هم مرتبط می داند.برای مثال، بخش ضمیمه[48] این نامه (غلاطیان 6: 11- 18) به‌عنوان نتیجه ای که برای برانگیختن احساسات خاص در مخاطب طراحی شده است، دو برابر می‌شود. بین خوشامدگویی و نتیجه گیری غلاطیان، هر بخش از نامه از ساختار متعارف یک سخنرانی باستانی پیروی می کند: مقدمه (1 :6- 11)، روایت وضعیت (1 :12- 2 :14)، ایده اصلی یا پیشنهاد پولس (2 :15- 21)، و اثبات (3 :1- 4 :31). بتز پیشنهاد می‌کند که 5 :1- 6 :10 یک نصیحت که یک بخش ساختاری رایج در میان نامه ها که جزء اصلی گفتارهای دوره باستان نیست را تشکیل می‌دهد. به گفته بتز، دفاعیه پولس به منزله دفاع از خدمت او از روح القدس به غیریهودیان است: پولس نه از رفتار خود بلکه از پیام خود و قدرت روحانی که در آن حضور دارد دفاع می کند.

به گفته بتز، پولس با چالش های سختی روبرو شده است. او نمی‌توانست شخصاً غلاطیان را مورد خطاب قرار دهد و استدلال او به شدت به تجربیات معنوی ذهنی متوسل می‌شود. بنابراین، پولس استدلال منطقی خود را با قاب بندی نامه با توسل به جادو تکمیل می کند و تهدید می کند که مخالفان خود را نفرین می کند (1: 8-9) و کسانی که به انجیل او پایبند هستند (6:16) را برکت می دهد.

... اندکی پس از ظاهر شدن تفسیر غلاطیان بتز، جورج آ. کندی برنامه بزرگی را در تفسیر بلاغی عهد جدید راه اندازی کرد.کندی که کلاسیک­گرا[49] بود، چندین اثر قطعی درباره سنت بلاغی یونانی-رومی و تأثیر آن منتشر کرده بود. تفسیر عهد جدید از طریق نقد بلاغی اثر کندی در سال 1984 ، روشش را در عمل از طریق مطالعات موردی متعدد، از جمله نقد کار بتز، نشان می‌دهد، اما اهمیت اصلی آن در ارائه یک روش منسجم برای تفسیر بلاغی است: (1) تعریف واحد متنی برای تحلیل؛ (2) شناسایی وضعیت بلاغی. (3) نامگذاری موضوعی که متن به آن پرداخته است، از جمله ماهیت آن به عنوان بلاغت قضایی، مشورتی، یا بیان نمایشی یا منافرات[50]. (4) تجزیه و تحلیل ترتیب یا بخش‌های بلاغی متن؛ (5) بررسی سبک متن و ابداع آن، ساخت استدلال. و (6) ارزیابی اثربخشی متقاعدکننده متن در موقعیت بلاغی آن. اگرچه همیشه ذکر نشده است، اما رویکرد کِنِدی برای بسیاری از تحقیقات عهد جدید اساسی است و در متون کتاب مقدس عبری نیز به کار رفته است.

مفسران گاهی اوقات نقد بلاغی را برای انجام بازسازی تاریخی اعمال می کنند. بلاغت همیشه به یک بافتار خاص می پردازد، ضرورتی که توسط عواملی مانند مخاطبان و بافتار اجتماعی محدود می شود، و نیز حقایق در دست. برای مثال، اگر بتوانیم زمینه تاریخی یک متن را از راهبردهای بلاغی آن استنتاج کنیم، ممکن است توجه پولس به جنسیت و تمایلات جنسی در اول قرنتیان را به عنوان تلاش او برای کنترل انبیاء زن در میان آن جماعت ها تفسیر کنیم. این پروسه یک منطق مشتمل بر دور اما اجتناب ناپذیر را در بر دارد: ما از درک بلاغی خود برای شکل دادن به تخیل تاریخی خود استفاده کنیم، سپس تاریخ را به بافتاری برای خوانش بلاغی تبدیل کنیم.

«تناسب» بین توصیه های بلاغی باستانی و متون کتاب مقدس در بهترین حالت، غیریکنواخت است. داستان ها و نامه ها ممکن است شامل سخنرانی باشند، اما خودشان سخنرانی نیستند. علاوه بر این، مردم باستان ها به تجسم توجه عمیقی داشتند، یعنی: حالت، لحن، ریتم و سبک. خوانندگان مدرن کاملاً هماهنگ ممکن است در سبک شناسی باستان تخصص کسب کنند، اما ما فقط زمانی می توانیم حدس بزنیم که نوبت به اجرای مجسم متون باستانی می رسد. و اگرچه خوانندگان امروزی فقط به محصولات ادبی تمام شده دسترسی دارند، مردم باستان به آماده سازی، به ویژه حافظه اهمیت زیادی می دادند.

دلیل محکمی مطرح شده است که پولس، که نامه هایش شدیدترین زمینه را برای نقد بلاغی کتاب مقدس فراهم می کند، آموزش بلاغی رسمی ندیده است. او احتمالاً شایستگی خود را در این زمینه به طور غیر رسمی به دست آورده است[51]. به این دلایل و دلایل دیگر، کارشناسان در مورد اینکه آیا خواندن یک نامه یا قسمتی از یک انجیل بر اساس قراردادهای کلاسیک سخنرانی عمومی منطقی است یا خیر بحث می کنند. از سوی دیگر، نامه‌های پولس احتمالاً توسط فرستادگانش با صدای بلند خوانده می‌شد، فضایی شبیه سخنرانی، و روایات باستانی که اغلب شامل سخنرانی‌ها می‌شد. این واقعیت ها مرزهای بین بلاغت عمومی و متن ادبی را محو می کند. شناخت این پیچیدگی‌ها مفید است.

تفسیر جامعه­شناختی و تحقیقات میان­رشته­ای

تفسیر جامعه­شناختی و بلاغی، نقد بلاغی را با بینشهای علوم اجتماعی ادغام میکند. فرهنگ­های کتاب مقدس و هم­ریشه با فرهنگ­های مدرن متفاوت بودند. به عنوان مثال، نویسندگان عهد جدید در مورد افتخار و شرم سخن می­گفتند؛ آنها به تسخیر ارواح، نفرین کردن دشمنان خود، و هشدار در مورد چشم زخم باور داشتند؛ آنها جهانی را فرض می­کردند که در آن کالاهای اجتماعی و مادی محدود بودند؛ و آنها ناپاکی آیینی را بیشتر به عنوان تجاوز از مرزها تلقی می­کردند تا حالتی از گناه. به طور طبیعی، بلاغت آنها به فرضیات فرهنگی خودشان میپرداخت، نه فرضیات خوانندگان مدرن. علوم اجتماعی میتوانند به ما کمک کنند تا این پویایی­ها را درک کنیم.

ورنون کی. رابینز[52] اصطلاح تفسیر جامعه­شناختی و بلاغی (SRI) را هنگام ادغام نقد بلاغی و علمی اجتماعی معرفی کرد، راه را برای انواع دیگر تحقیقات میانرشتهای گشود. او همچنین در تحقیقاتی شرکت داشت که بر آموزشهای بلاغی موجود در پروجیمناسماتا تأکید داشت، بیش از کتاب­های راهنمای بلاغت، و به ویژه به ابزارهای کوچکی مانند "حکایت آموزنده"[53] و "برهان موجز"[54] توجه ویژه­ای می­پرداخت[55].

همانطور که دیدیم، "حکایت آموزنده" شخص را از طریق روایت های مختصری که تجسم شخصیت یا رفتار آن شخص است، تعریف می کند. "برهان موجز" اعتقادات اصلی یک گروه اجتماعی را آشکار می کند. "برهان موجز" یک قیاس اختصاری است. این یک نتیجه گیری و مقدمه حمایتی را بدون املای مقدمه دیگری ارائه می دهد که استدلال را کامل می کند.برای مثال، به ۱ تسالونیکیان[56] ۴:۱۴ توجه کنید: «زیرا اگر باور داشته باشیم که عیسی مُرد و برخاست، خدا نیز کسانی را که از طریق عیسی در خواب هستند، برخواهد انگیخت». پولس بخشی از استدلال را بیان نمیکند، و آن هم بخش مهمی است. چرا، کسی ممکن است بپرسد، رستاخیز عیسی تضمینی برای رستاخیز خود ماست؟ پاسخ باید در فرضیات اساسی یهودیت باستان و مسیحیت نوظهور باشد. دو احتمال بلافاصله به ذهن میرسد: اول، اگر خدا وفادار باشد، خدا برای مؤمنان همان کاری را انجام خواهد داد که برای عیسی انجام داده است؛ دوم، باور به رستاخیز باستانی مربوط به افراد منزوی نیست، حتی عیسی، بلکه به کل مردم خدا مربوط میشود. اگر کسی یکی یا هر دوی این فرضیات را باور داشته باشد، استدلال پولس منطقی است. انتیمم بخشی از استدلال را فراهم میکند اما این فرضیات کلیدی را حذف میکند. این فرضیات بیان نشده، اعتقاداتی را آشکار میکنند که پولس انتظار دارد تسالونیکیها[57] با آنها مشترک باشند.

پروژه رابینز[58] همچنان در هماهنگی با سایر دانشمندان در پروژه بلاغت دینی باستان در حال توسعه است و به طور پیوسته ابعاد جدیدی به خود میگیرد. رابینز و همکارانش استدلال میکنند که دسته­بندی­های بلاغت کلاسیک نمیتوانند دامنه وسیع بلاغت مسیحی اولیه را دربربگیرند[59]. رابینز و همکارانش از مفسران دعوت می­کنند که پنج بافت متن را بررسی کنند:

·بافت درونی: دینامیک­های ادبی و بلاغی تکرار، توسعه، و استدلال؛

·بافت میان­متنی: روش­هایی که یک متن با سایر توسعه­ها در زمینه فرهنگی خود تعامل دارد؛

·بافت اجتماعی و فرهنگی: توپوی­های(مکان­های)[60] اجتماعی یک دنیای فرهنگی

(توجه داشته باشید که بین بافت دوم و سوم برخی همپوشانیها وجود دارد)؛

·بافت ایدئولوژیک: چیزهایی که نویسندگان، مخاطبان، و خوانندگان فرض میکنند یا به عنوان خوب و درست در مورد اخلاق، روابط، اقتدار، و سایر واقعیتهای اجتماعی ترویج میکنند؛بافت مقدس: نحوه ارتباط متن با موجودات مقدس، نهادها و واقعیت ها و جهان هستی.

·بافت مقدس: روشی که یک متن به موجودات مقدس، نهادها، و واقعیت­های مقدس و به کیهان مرتبط می­شود[61].

مدل رابینز گسترش یافت تا مجموعه‌ای از بلاغت‌ها، شش جریان از گفتمان اولیه مسیحیت را بیان کند که دارای توپوی متمایز (هر دو موضوع در مفهوم معاصر و فضاهای مفهومی)، تصاویر و منطق است: حکمت، نبوی، آخرالزمان، پیش‌آفرینش، کاهنان، و معجزه.برای مثال، اگر بلاغت کاهنی فضاهای اجتماعی مرتبط با معابد را پیش‌زمینه کند، گفتمان آخرالزمانی دادگاه آسمانی را توصیف می‌کند که در آن خدا به عنوان پادشاه حکم می‌کند. با تکیه بر مفهوم آمیختگی مفهومی در علوم شناختی، تفسیر SRIمعاصر اغلب شامل ترسیم چگونگی ترکیب نویسندگان منابع یک یا چند بلاغت برای جعل استدلال های بدیع است[62]. ممکن است اختلاط مفهومی فراتر از چارچوب رتورولکتس اعمال شود. به عنوان مثال، مکاشفه اورشلیم جدید را همزمان به عنوان یک عروس و به عنوان یک شهر به تصویر می کشد[63]. وقتی ذهن ما این دو تصویر را تار می کند چه اتفاقی می افتد؟

دست اندرکاران تفسیر اجتماعی-گفتاری (SRI)، که توسط رابینز پیشگام بود، اصرار دارند که این تفسیر «به جای یک روش، یک روش تحلیلی»[64] است. این رویکرد مطمئناً سازگار است و برای انواع نوآوری های نظری باز است. اما همچنین نسبتاً جامع است، با تعهدات فلسفی متمایز، قضاوت‌های انتقادی رایج و سؤالات تفسیری استاندارد. بنابراین، نباید تعجب کنیم که سایر محققانی که بلاغت را با تحلیل علمی-اجتماعی آمیخته اند، هنوز کار خود را اجتماعی-گفتاری توصیف می کنند. خصوصاً در این زمینه، ممکن است مجموعه‌ای از تفسیرهای اجتماعی-گفتاری بن ویدرینگتون سوم در مورد اسناد عهد جدید باشد، مانند تفسیر فیلمون که در زیر مورد بحث قرار گرفته است.

ادبیات و بلاغت معاصر

انتقاد بلاغی کتاب مقدس در دهه ۱۹۶۰ با تأکید بر سبک ادبی احیا شد، سپس با تکیه بر تمرینات بلاغی یونانی-رومی مرزهای خود را محکمتر کرد. اما در دهه­های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، برخی از منتقدان بلاغی به جنبشهای معاصرتر در نظریه بلاغی، نقد ادبی، و مطالعات فرهنگی روی آوردند. ویلهلم وولنر برنامه­ای بزرگ و چندرشته­ای در بلاغت دینی را آغاز کرد که تنها به بلاغت­های خاص نویسنده و مخاطب یک اثر توجه نمی­کرد، بلکه به آن­هایی که در هر لحظه از تاریخ برای خوانندگان در دسترس بود نیز توجه داشت. برنامه او خواستار ارزیابی تأثیر بالقوه یک متن بر خوانندگان در هر زمینه فرهنگی است. وولنر انتقادی را که تنها کاتالوگی از استراتژی­های بلاغی یک متن را ارائه می­دهد، حتی کارهای قبلی خودش را، رد کرد و خواستار تفسیری شد که با «دینامیک­های همیشه عمیقتر شناسایی شخصی یا اجتماعی و تحول»[65] درگیر شود.

داستانها به اندازه سخنرانی­ها و نامه­ها اهداف بلاغی دارند[66]. به عنوان مثال، من در حال حاضر رمانی را می­خوانم که شامل تصویرسازی­های پیچیده­ای از فلسطینی­ها و اسرائیلی­ها در هنگام تعامل با یکدیگر است. هر شخصیت ویژگی­های دلسوزانه­ای دارد. بیشتر آنها فرضیات فرهنگی ناخوشایندی در مورد دیگران دارند. طراحی بلاغی رمان، خوانندگان را ترغیب می­کند که برای همه این شخصیت­ها آرزوی خوبی کنند و آنها را در مورد پیچیدگی­های واقعیت فلسطینی-اسرائیلی آموزش می­دهد[67]. راویان کتاب مقدس کار مشابهی انجام می­دهند: اگر شاگردان عیسی گاهی اوقات کارهای قهرمانانه انجام دهند اما اغلب در درک یا رفتار مناسب ناکام بمانند، این الگوها خوانندگان را در مورد چگونگی درک و پیروی از عیسی راهنمایی می­کنند[68].

شاید به این دلیل که کتاب مکاشفه و گفتمان آخرالزمانی به طور کلی با مقوله‌های یونانی-رومی مطابقت ندارند، تفسیر بلاغی چند رشته‌ای قابل توجهی ایجاد کرده‌اند[69]. استفان دی. اولری[70]، استاد ارتباطات، نظریه‌ای درباره استدلال هزاره ایجاد کرد که آن را برای واعظان آخرالزمان مانند ویلیام میلر، هال لیندزی، پت رابرتسون و خود مکاشفه به کار برد. اولری استدلال کرد که بلاغت هزاره به سه موضوع اصلی می پردازد: شر، زمان، و اقتدار (یا اخلاق). هزاره‌سالاری که اعلام می‌کند خدا قاطعانه بر شر غلبه خواهد کرد، باید به دو سؤال زمان و اختیار بپردازد: خدا چه زمانی این کار را انجام خواهد داد، و شما از کجا می‌دانید[71]؟

می‌توانیم از بینش اولری[72] استفاده کنیم و بپرسیم که چگونه جان[73]، صدای مکاشفه، اخلاق او را تثبیت می‌کند، اقتدار وادار کردن اطاعت را در میان مجالسی که او خطاب می‌کند، و چگونه جان آن مجامع را از وفاداری به روم منصرف می‌کند[74]. یا ممکن است بلوک‌های سازنده یا توپوهایی را که ادبیات آخرالزمانی باستانی یهودی و مسیحی را شکل می‌دهند بررسی کنیم[75].

نمادهای پرشور مکاشفه دعوت به بررسی دقیق بلاغت تصویری می­کنند، چیزی که رابینز آن را رتوریک نویسی می­نامد. در بالا به تصویرگری عروسی در مکاشفه اشاره کردیم، که لین ر. هوبر آن را از طریق نظریه استعاره باستانی و معاصر تفسیر می­کند[76]. سایر دانشمندان، مانند مگان ر. هنینگ[77] و رابین ج. ویتاکر[78]، ادبیات آخرالزمانی را از منظر اکفراسیس، عمل قرار دادن چیزی "پیش چشم" (پسودو-هرموژنس، پروگ. 22؛ تئون، پروگ. 118) میخوانند. خوانندگان از طریق قرنها از توصیف هومر[79] از سپر آشیل[80] (ایل. 18.478 608)، که توسط ویرژیل[81] (آئن. 8.626 633) تقلید شده است، به عنوان نمونه­ای از اکفراسیس پیچیده تعجب کرده­اند. تصویرگری مکاشفه از اورشلیم جدید و دیگر چشم­اندازها در چنین توصیفات دقیقی غرق میشوند[82]. هنینگ[83] به تصویرگری­های دقیق از هادس در ادبیات یونانی و لاتین اشاره میکند و استدلال میکند که آخرالزمانهای مسیحی اولیه پطرس و پولس از تصویرگریهای پیچیده از شکنجه برای حرکت دادن مخاطبان خود به سمت رفتار تایید شده استفاده میکنند[84]. ویتاکر[85] به تصویرگریهای گرافیکی مکاشفه از خدا، عیسی و مکانهای آسمانی می­پردازد. این صحنه­ها در مقابل بلاغت تصویری غالب رم و خدایانش که از طریق بناها و معابد در شهرهای آسیای رومی نمایش داده می­شوند، قرار می­گیرند. تصاویر مکاشفه به طور دراماتیک حضور خدا را در میان شنوندگان اولیه خود به نمایش می­گذارند[86].

بلاغت و اخلاق

الیزابت شوسلر فیورنزا[87]، اولین زنی که به عنوان رئیس انجمن ادبیات کتاب مقدس انتخاب شد، با اشاره به تنظیمات بلاغی آن، سخنرانی ریاست خود را آغاز کرد. با جلب توجه به مسئولیت عمومی، سیاسی و اخلاقی دانش کتاب مقدس، شوسلر فیورنزا این حوزه را به شکل بلاغی تعریف کرد. تفسیر، او آن زمان و هم اکنون استدلال میکند، "شامل علایق، ارزش­ها و چشم­اندازها" است و بازتابی از زمینه­های اجتماعی و تعهدات افرادی است که در آن فعالیت می­کنند. در سال 1987، دانش کتاب مقدس به ندرت موقعیت­های اجتماعی مفسران را بررسی می­کرد، واقعیتی که تغییر کرده است اما تنها تا حدی. شوسلر فیورنزا که صراحتاً به عنوان یک فمینیست نوشت، از مفسران خواست تا روابط خود با قدرت اجتماعی را تحلیل کنند. بلاغت تفسیری انتقادی او، هدف نهایی را که در آن مفسران به دنبال اجماع بودند، تصور نمیکرد، بلکه تعاملی متنوع، پویا و انتقادی از صداها، علایق و خوانشها را می­دید[88].

چالش شوسلر فیورنزا، با تفسیر فمینیستی، عجیب و غریب، جهانی، ناتوان‌محور و حساس نژادی و قومی طنین‌انداز می‌شود. سهم متمایز او در جذابیت او به بلاغت به عنوان یک شی و هم به عنوان وسیله ای برای تفسیر نهفته است، دیدگاهی که وولنر احتمالاً از آن استقبال می کند و دیدگاهی که تأثیر گسترده ای به دست آورده است[89]. جایگاه بلاغت و تفسیر در رابطه با قدرت نهادی و فرهنگی در مطالعات فرهنگی به خوبی تثبیت شده است[90]. متأسفانه، به نظر من، پژوهش های انجیلی بلاغی معاصر به ندرت نقش اجرایی آن را در نظر می گیرند.

اخلاق انتقادی مانند شوسلر فیورنزا نحوه برخورد ما با موضوعی مانند رابطه کتاب مقدس با امپراتوری را تغییر خواهد داد. امپراتوری به موضوع اصلی تحقیق، به ویژه برای محققان عهد جدید تبدیل شده است[91]. این موضوع نیاز به حساسیت بلاغی دارد: اگر روم از طریق متون ادبی، کتیبه­ها، سکه­ها، و معماری، قدرت و جلال خود را ترویج می­کرد، پس مسیحیان اولیه به این واقعیت­ها از طریق وسایل بلاغی پاسخ داده بودند. با این حال، تنها اقلیتی از دانشمندانی که این کار را انجام میدهند، تحقیقات مربوط به امپراتوری در جهان مدرن یا اینکه چگونه کار تفسیری خودشان به امپریالیسم تجاری، فرهنگی، و نظامی مرتبط است، را در نظر میگیرند[92]. سوالاتی که ما در مورد متون کتاب مقدس و امپراتوریهای باستانی میپرسیم، نشان دهنده دخالت خودمان در واقعیتهای امپراتوری امروزی است.

فیلمون[93]: مطالعه موردی

رساله فیلیمون عهد جدید چالش های جدی برای مفسران ایجاد می کند. خطاب به شخصی به نام فیلیمون است که ظاهراً شخصیتی برجسته در میان مؤمنان است زیرا یک مجلس یا کلیسا در خانه او تشکیل می شود. اگرچه پولس مستقیماً فقط با فیلیمون صحبت می‌کند، سلام نامه به آپفیا، ارکیپوس و کل مجمع نیز می‌پردازد. پولس می نویسد تا از یکی از اونسیموس در مورد رابطه اش با فیلیمون و پولس دفاع کند.

اما پیچیدگیها فراوان است. بیشتر مفسران، اما نه همه، اونسیموس را به عنوان برده فیلمون در نظر می­گیرند[94]. نام اونسیموس به معنای چیزی شبیه به "مفید" است و ممکن است به یک شخص برده داده شده باشد[95]. خود نامه به او به عنوان "دیگر برده نیست" (فیلمون ۱۶) اشاره میکند. با این حال، حتی اگر بپذیریم که اونسیموس برده است، ما هنوز پیشینه او را نمیدانیم. چگونه اونسیموس برای دیدار با پولس به زندان آمد: آیا از صاحب خود گریخت، آزادی داشت که با پولس دیدار کند، یا فیلمون او را فرستاد؟ هر یک از این سناریوها پیچیدگیهای دیگری را در مورد پیامدهای قانونی و اجتماعی موقعیت باز میکند[96]. علاوه بر این، پولس پیشنهاد میکند که هر بدهی که اونسیموس به فیلمون دارد را پرداخت کند، که نشان میدهد اونسیموس به نوعی در اشتباه است. اما پولس هرگز بدهی را نام نمیبرد، بلکه پیشنهاد میکند که فیلمون اصلاً به دنبال بدهی نباشد (۱۸-۱۹)، نکتهای که به آن بازخواهیم گشت.

همچنین مشخص نیست که پولس دقیقاً از فیلیمون می خواهد که برای اونسیموس و برای خودش چه کند. یکی از مفسران ادعا می‌کند که پولس «جسورانه» به دنبال رهایی اونسیموس است، در حالی که دیگری انفاق را «معنای روشن» پولس توصیف می‌کند[97]. مستقیم ترین درخواست او این است که فیلمون بپذیرد یا خوش آمد بگوید.مستقیم ترین درخواست او این است که فیلیمون آنسیموس را مانند خود پولس بپذیرد یا از او استقبال کند (17). پولس همچنین به زبان خویشاوندی استناد می‌کند و از فیلیمون دعوت می‌کند تا اونسیموس را «دیگر نه به‌عنوان برده‌دار، بلکه بیشتر از یک برده، به‌عنوان یک برادر محبوب بداند. . . هم در جسم و هم در خداوند» (16). عبارت "در جسم و در خداوند" نشان می دهد که پولس هم موقعیت اجتماعی و قانونی و هم روابط معنوی را در نظر دارد. اما پولس مستقیماً خواستار آزادی اونسیموس نیست، و روشن نیست که او آنسیموس را به معنای واقعی کلمه یک فرد برده اما از نظر روحانی برادر می داند[98].

این عوامل باعث می‌شود که مفسران با داده‌های کمتری نسبت به آنچه ما می‌خواهیم قضاوت کنند. پولس به سادگی از نوشتن آنچنان واضح که ما می خواهیم خودداری می کند. همانطور که لوید آ. لوئیس[99] بیان میکند،

ما آرزو می کنیم که او مطالبه کند یا دستور دهد: او درخواست تجدید نظر را انتخاب می کند (آیه 9). ما آرزو می کنیم که پولس در مورد اونسیموس بگوید: "روزی برده بود، اما اکنون رهایی یافته است." او آشکارا چنین چیزی نمی گوید[100].

زبان پولس حتی این احتمال را نیز رد نمی کند که پولس از فیلیمون می خواهد که اونسیموس را در حالت برده به او بازگرداند. پولس نیز مستقیماً از برده داری به عنوان یک موضوع اخلاقی صحبت نمی کند[101].

نقد بلاغی ممکن است به ما کمک کند تا به این چالش ها رسیدگی کنیم، اما یکی دیگر را مطرح می کند: کار بلاغی که خود تفسیر مستلزم آن است. ما تفسیر را در دنیایی انجام می دهیم که به دلیل میراث مدرن برده داری و نژادپرستی عمیقاً بد شکل است. این مشکل به ویژه در ایالات متحده حاد است، جایی که عذرخواهان برده داری اصرار داشتند که پولس با بازگرداندن اونسیموس به برده اش، اقتدار فیلیمون را بر اونسیموس تصدیق کند. احیای نژادپرستی عمومی، از جمله درگیری در مورد اینکه آیا مدارس دولتی می توانند تاریخ برده داری در ایالات متحده را تصدیق کنند، زمینه تفسیری ما را تشدید می کند. حتی اگر ما تلاش کنیم، مترجمان نمی توانند از این زمینه اجتناب کنند.بسیاری از ما تمایل داریم که پولس را ضد برده داری تفسیر کنیم. این امکان وجود دارد. اما پل حاضر نیست دقیقاً آنچه را که بسیاری از ما از او می خواهیم بگوید[102]. از نظر استراتژیک یا نه، ما کار خود را در ارتباط با این واقعیت ها قرار می دهیم.

داستان اونسیموس[103] بر موقعیت بسیار مورد مناقشه پولس به عنوان یک مرجع مذهبی و اخلاقی است، موضوعی که فراتر از بردگی به جنسیت، جنسیت، حکومت، اقتدار، تنوع و رابطه او با یهودیت گسترش می یابد[104].چندین نامه منسوب به پولس به افراد برده دستور می دهد که از صاحبان خود اطاعت کنند (افسسیان 6: 5 9؛ کول 3: 22 4: 1؛ 1 تیم 6: 1 2؛ تیت 2: 9 10؛ اما اول تیم 1: 10). محققان منتقد معتقدند که پل نویسنده آنها نیست.نامه های دیگر شامل قسمت هایی است که ممکن است به عنوان تضعیف بردگی خوانده شود (اول قرنتیان 7: 21 24؛ غلاط 3: 27 29). در مورد این موضوع چیزهای زیادی برای گفتن وجود دارد، اما فیلمون توجه ما را به روش های خاصی جلب می کند[105]. ممکن است اونسیموس واقعاً برده شود، و پولس ممکن است از آزادسازی او دفاع کند، اما این حقایق ثابت نمی کند که پولس به طور کامل برده داری را تضعیف می کند. در واقع، پولس به وضوح اقتدار فیلیمون بر اونسیموس را تصدیق می‌کند، نکته‌ای که طرفداران برده‌داری آمریکایی مطرح کردند. ممکن است که حمایت پولس ناشی از رابطه شخصی باشد که او با اونسیموس ایجاد کرده است، از تمایل پولس برای نگه داشتن اونسیموس با خود، یا به دلیل تغییر دین اونسیموس (10 13). هیچ یک از این دلایل به معنای نقد قاطعانه برده داری نیست، و هیچ کدام برای پولس چاپلوس کننده نیستند. یک قرائت بسیار خوش بینانه می تواند نشان دهد که پولس اونسیموس را به عنوان پیشینه معرفی می کند و دری را برای برده داران مؤمن باز می کند تا کسانی را که در اسارت خود هستند آزاد کنند. اما باز هم ما سؤالاتی را مطرح می کنیم که پولس به آنها پاسخ نمی دهد.

نقد بلاغی سؤالات ما در مورد فیلمون را حل نمی کند، اما منابعی را فراهم می کند که ممکن است خواندن ما را آگاه کند. بسیاری از سؤالات ما شامل آنچه پولس کاملاً نمی گوید است. به نظر می رسد که او به سمتی خاص حرکت می کند، اما به صراحت نام نمی برد که دوست دارد فیلیمون در آینده چگونه با اونسیموس ارتباط برقرار کند. در انگلیسی، ما از کلمه «تلقین» برای نشان دادن پیشنهاد غیرمستقیم مبنی بر اینکه فردی مرتکب رفتار نادرست شده است یا شخصیت ضعیفی دارد استفاده می‌کنیم: گوینده کاملاً اتهامی را مطرح نمی‌کند، اما بیشتر شنوندگان این تذکر را دریافت خواهند کرد. بلاغت دانان لاتین برای نشان دادن رویکرد غیرمستقیم به یک مشکل لفاظی چسبنده از کنایه صحبت کردند.

احتمالاً پولس به طور غیررسمی با کنایه مواجه شده است. این تکنیک به طور کلی در منابع یونانی-رومی ما مورد بحث قرار نمی گیرد، و به نظر می رسد که در سنت بلاغی کلاسیک نسبتاً دیر ظهور کرده است. بنابراین، پولس و سایر نویسندگان عهد جدید احتمالاً هرگز با مفهوم رسمی روبرو نشدند، همانطور که به نظر می رسد برخی از محققان فرض می کنند[106].

اینسینواسیو[107] از سخنرانان سطح بالایی از حساسیت را میطلبد، زیرا آنها باید به طور مؤثر ارتباط برقرار کنند بدون اینکه مستقیماً بگویند منظورشان چیست[108]. سیسرو، فصیحترین سخنرانان رومی، در مواردی که اظهارات ممکن است به راحتی شنوندگان را برنجاند، استفاده از اینسینواسیو را توصیه میکرد. سپس سخنرانان باید موضوع را "کمکم" مطرح کنند، ابتدا با ساختن رابطهای با مخاطبان، سپس به آرامی دور تا دور موضوع را بجوند (De Inv. 1.17.24). سیسرو به موقعیت دادگاهی مخالفتآمیز اشاره میکند، نه گفتگوی دشوار میان دوستان یا متحدان. با این حال، دو مورد در توصیههای او میتواند در خواندن فیلمون به ما کمک کند. اول، سیسرو تاکید میکند که سخنرانان ممکن است اهداف نهایی خود را پنهان کنند و راه را برای نزدیک شدن تدریجی به خود موضوع باز میکند. دوم، سیسرو تایید میکند که این تکنیک شامل عنصری از فریب است، زیرا قبل از اینکه مخاطبان دقیقاً بدانند سخنران قصد دارد چه بگوید، رابطهای با آنها برقرار میکند (De Inv. 1.15.20).

شاید پرونده پولس دشوارتر از آن باشد که ما بدانیم. رویکرد غیرمستقیم پولس نشان می‌دهد که، طبق قانون و عرف، اونسیموس به فیلیمون ظلم کرده است. پولس می گوید: «اگر او به نحوی به شما آسیب رسانده یا چیزی به شما بدهکار است. او این کار را پس از درخواست غیرمستقیم خود از طرف اونسیموس انجام می دهد. با فرض اینکه جرم ناگفته در پس زمینه باشد، پولس تمرکز را از آن به رابطه پولس با فیلیمون، تمایل پولس برای اصلاح و مدیون بودن فیلیمون به پولس تغییر داده است. این دقیقاً نوعی حواس پرتی است که در بلاغت برای هرنیوس[109] توصیه می شود.

بر اساس این استدلال، و با شفاف خواندن پولس خوش بینانه، پولس از کنایه استفاده می کند، زیرا درخواست مستقیم برای رهایی ونیسیموس، معکوس خواهد بود. در واقع، پولس حتی نمی‌خواهد دلایل خود را توضیح دهد، دلایلی که ممکن است آنقدر بد به نظر برسند که باعث رد شدن شود.

پولس صراحتاً ادعا نمی کند که یکی از اعضای مجمع اصولاً نمی تواند مالک دیگری باشد یا اینکه برده داری خود برخلاف انجیل او است، و همچنین واضح نیست که او چنین فکر می کند. با این حال، او اونسیموس را به عنوان یک برادر و نه یک خدمتکار برده توصیف می کند. ممکن است کسی به راحتی این خواندن را به عنوان یک آرزوی آرزو رد کند، و من متوجه خواهم شد. با این حال، قراردادهای بلاغت باستان چارچوبی را برای بیان این که چنین تفسیری ممکن است شبیه باشد، فراهم می کند.

ایسو مک کالی پل را به صورت بلاغی می خواند و این کار را به صراحت از منظر سیاه پوست انجام می دهد. مک‌کاولی این مشاهدۀ قوی را انجام می‌دهد که اکثر مفسران فاقد واکنش درونی به برده‌داری هستند که افراد برده (یا نوادگانشان) در متن آورده‌اند. بنابراین، مک‌کاولی استدلال می‌کند که ما باید چیزی را فرض کنیم که در نامه بیان نشده است: آنسیموس آزادی را می‌خواست و پولس برای احساسات اونسیموس ارزش قائل بود. مک کالی معتقد است که پل نیازی به بیان منطق خود نداشت، در حالی که تفسیری که ارائه کردم تأکید می کند که پل ترجیح داد این کار را انجام ندهد[110].

عامل بلاغی دیگری این تفسیر را تقویت می کند: انتخاب مخاطب توسط پولس. همه مفسران این عامل را می شناسند، اما اهمیت بلاغی دارد. در درون نامه، پولس مستقیماً با فیلیمون صحبت می کند، اما او نامه را به فیلیمون، آپفیا و آرکیپوس و به کل مجمع می فرستد. به عبارت دیگر، پولس قضیه اونسیموس را به یک بحث عمومی الهیات ارتقا می دهد. فیلیمون طبق قانون و عرف می‌تواند هر کاری که می‌خواهد با اونسیموس انجام دهد، اما این کار را در حضور اعضای مجمع خود انجام می‌دهد که یکدیگر را برادر و خواهر می‌خوانند. اگر پولس واقعاً از کنایه استفاده می کند، انتخاب مخاطب او صدای به ظاهر خاموش او را تقویت می کند.

بن ویترینگتون سوم، منتقد بلاغی بسیار حساس، قبلاً تلقین را به عنوان کلیدی برای باز کردن قفل استدلال پل پیشنهاد کرده است، اما ویترینگتون از این مقوله متفاوت از من در اینجا استفاده می کند. او استدلال می‌کند که پولس نمی‌خواهد با نام بردن از توهین اونسیموس علیه فیلیمون، کسی را آزار دهد، پیشنهادی که من کاملاً تأیید می‌کنم، اما سپس اصرار می‌کند که پولس درخواست خود را روشن کند. در مقابل، من استدلال می‌کنم که پل هرگز درخواست خود را روشن نمی‌کند و منطق خود را هم بیان نمی‌کند. این مخاطبان عمومی پل هستند که باید کار را از طرف پل تکمیل کنند. علاوه بر این، این پیشنهاد ماهیت بلاغی خود تفسیر را تصدیق می کند.به نظر می‌رسد من و ویترینگتون در آرزوی خواندن پل در زندگی بخشیدن هستیم. برخلاف ویترینگتون، من ادعا نمی کنم که تفسیر من عینی است یا سخنان پل روشن است[111].

در مورد لفاظی فیلیمون بسیار بیشتر می توان گفت. پل مکرراً به عواطف و احساسات فیلمون و همکارانش متوسل می شود. پولس خود را زندانی معرفی می کند و ادعا می کند که حضور اونسیموس به او آرامش می دهد. او نسبت به فیلیمون و اونسیموس ابراز محبت عمیق می کند و خود را برادر هر دو می داند. پولس تلویحاً شرافت فیلیمون را با یادآوری بدهکاری او نسبت به رسول تهدید می کند. همه این وسایل، که همراه با مخاطبان نامه خوانده می‌شوند، به گونه‌ای طراحی شده‌اند که فیلمون را در یک قید مقاومت‌ناپذیر قرار دهند: او ممکن است حق داشته باشد با اونسیموس همانطور که می‌خواهد رفتار کند، اما هدف نامه حذف آن به عنوان یک امکان مشروع است.

در این مرحله است که تلقین نقش خود را ایفا می کند. اگر پولس تصدیق می کرد که چرا اونسیموس بدهکار است، اگر قرار بود مستقیماً برده داری را به چالش بکشد، چه به صورت قاطع و چه در میان ایمانداران، یا اگر بخواهد استدلال الهیات کاملی را برای درخواست خود بیان کند، انبوهی از اعتراضات را دعوت می کرد. در عوض، درخواست پولس از یک مسیر باریک بلاغی عبور می کند.

ایجاد تغییر

نقد بلاغی پویایی حرکت را به تفسیر کتاب مقدس می افزاید. جدای از نقد بلاغی، بیشتر نقدهای کتاب مقدس، متون کتاب مقدس را به عنوان موضوعات ثابت مطالعه تلقی کرده اند. نقد ادبی فرمالیستی، نقد علمی-اجتماعی، و تفسیر الهیاتی یا موضوعی به متنی مانند نقاشی نزدیک می شود و الگوهایی را در بازنمایی ثابت آن می یابد. رویکردهای تاریخی مانند نقد منبع، فرم و ویرایش، متنی را مانند یک سایت باستان‌شناسی، حفاری و کاوش در لایه‌ها برای یافتن گنجینه‌های تاریخی در زیر سطح، در نظر می‌گیرند. اما نقد بلاغی، متن را وسیله‌ای برای متقاعد کردن می‌داند که برای تغییر جهان از طریق تغییر آنچه مردم معتقدند، ارزش‌گذاری می‌کنند و می‌خواهند انجام دهند، طراحی شده است.

نقد بلاغی کتاب مقدس خود را به طرق متعددی نظم می دهد. برای تفسیر متون اولیه مسیحیت و برخی از متون یهودی، سنت های بلاغی یونانی و لاتین نکات ضروری را ارائه می دهند. کتاب‌های راهنمای باستانی، پیش‌نویس‌ها، سخنرانی‌ها (واقعی و تخیلی)، و نامه‌ها برای این نوع تفسیر ضروری هستند. اما لفاظی نه ثابت مانده است و نه به فرهنگ باستانی مدیترانه محدود شده است.بسیاری از منتقدان بلاغی اکنون منابع دیگری مانند علوم اجتماعی، بلاغت های معاصر و بین فرهنگی، نظریه ادبی، نظریه کنش گفتار و نقد هنری را در نظر می گیرند. «چرخش بلاغی» فرا رشته‌ای، در هماهنگی با هرمنوتیک‌های متعهد ایدئولوژیک مانند آنچه شوسلر فیورنزا است، خوانندگان را با این واقعیت هماهنگ کرده است که تفسیر خود بلاغی است. در نتیجه، از این پس تنوع، نقد بلاغی را نشان خواهد داد، به طوری که برخی از خوانندگان عمدتاً بر منابع باستانی تکیه می کنند و برخی دیگر نوآوری میان رشته ای را تمرین می کنند.

برای مطالعه بیشتر

بیزل، پاتریشیا، بروس هرزبرگ و رابین ریمز، ویراستاران. سنت بلاغی: قرائت از دوران کلاسیک تا امروز. ویرایش 3 بوستون: کتاب های بدفورد، 2020.

کندی، جورج A. تفسیر عهد جدید از طریق نقد بلاغی. چپل هیل: انتشارات دانشگاه کارولینای شمالی، 1984.

مارتین، تروی دبلیو.، تبارشناسی نقد بلاغی عهد جدید. Minneapolis: Fortress Press، 2014.

پارسونز، مایکال سی و مایکل وید مارتین. بلاغت باستان و عهد جدید: تأثیر ترکیب یونانی ابتدایی. واکو: انتشارات دانشگاه بیلور، 2018.

پرنو، لورن. بلاغت در دوران باستان. ترجمه W. E. Higgins. واشنگتن، دی سی: انتشارات دانشگاه کاتولیک آمریکا، 2005.

Porrovecchio, Mark J., and Celeste Michelle Condit, eds. امروزی

نظریه بلاغی. ویرایش دوم نیویورک: گیلفورد، 2016.

Porter, Stanley E., and Bryan R. Dyer, eds. پولس و بلاغت باستان: نظریه و عمل در زمینه هلنیستی. نیویورک: انتشارات دانشگاه کمبریج، 2016.

رابینز، ورنون ک. اختراع گفتمان مسیحی. RRA 1. لندن: دیو، 2009.

رابینز، ورنون ک.، رابرت اچ. فون تادن جونیور، و بارت بی. برولر، ویراستاران. مبانی کاوش اجتماعی: کتاب خوان باستان دینی. RRA 4. آتلانتا: SBL Press، 2016.

شوسلر فیورنزا، الیزابت. بلاغت و اخلاق: سیاست مطالعات کتاب مقدس. مینیاپولیس: مطبوعات قلعه، 1999.